Czas: ok. 3 godz. (z jedną przerwą)
Premiera: 11 października 2025 na Dużej Scenie
Spektakl z napisami w języku angielskim*
*napisy są najlepiej widoczne na parterze w rzędach VII-XII oraz na balkonie – w jego środkowej części, w rzędach I-X
16+
Liczne wulgaryzmy
Dym papierosowy
„Dzień Świstaka”
Musical
Scenariusz DANNY RUBIN Muzyka i teksty piosenek TIM MINCHIN
Na podstawie filmu zrealizowanego przez studio Columbia Pictures i tekstu Danny’ego Rubina
Tłumaczenie: Marcin Wierzchowski i Rafał Dziwisz (teksty piosenek)
Reżyseria: Marcin Wierzchowski
Przygotowane we współpracy z Music Theatre International
www.mtishows.eu
Musical „Dzień Świstaka” miał swoją premierę 15 lipca 2016 roku w Old Vic Theatre
Budzik, świstak, zepsuty ekspres do kawy, ci sami ludzie, te same rozmowy. Phil Connors, cyniczny prezenter pogody, utknął w Punxsutawney. Ale nie tylko on. Całe miasteczko kręci się w zamkniętej pętli. Coś się zacina. Dzień się nie kończy. Zaczyna się od nowa. I znowu. I znowu. Codzienność staje się rutyną, rutyna – klatką. Każdy z mieszkańców przeżywa swój własny dzień świstaka. Pojawia się pytanie: czy to wszystko dzieje się naprawdę, a może tylko w głowie Phila?
To miasteczko przypomina coś znajomego. Mały, zamknięty świat, niczym skomplikowany portret dziwacznej rodziny – wszyscy są z kimś powiązani. Partnerzy, dzieci, sąsiedzi, dawni znajomi. Każdy tutaj coś gra: rolę, obowiązek, rytuał, gest. Ale pod uśmiechami kryją się pęknięcia, pulsują prywatne światy – pełne napięcia, zmęczenia, zawieszenia. Wszyscy noszą w sobie swoją własną klatkę świstaka: codzienność, która przestała działać, relacje, które nie dają już oparcia, moment w życiu, który powinien minąć, ale nie chce się skończyć.
Każda relacja w Punxsutawney to balans między bliskością a ucieczką. Każda postać odzwierciedla coś, z czym musi zmierzyć się sam Phil. Jakby mieszkańcy byli jednocześnie kimś z rzeczywistości i kimś z przeszłości, a ich relacje z Philem są jak lustra: czasem zniekształcające, czasem odsłaniające zbyt wiele. Są figurami wewnętrznej kondycji psychicznej Phila. W tym sensie spektakl przypomina sen – może nawet koszmar – z którego można się obudzić tylko wtedy, gdy się go przeżyje do końca.
Nie wiadomo, kto kogo potrzebuje bardziej, żeby ruszyć z miejsca – mieszkańcy Phila, czy on ich. Marcin Wierzchowski, reżyser „Dnia Świstaka”, przenosi kultową opowieść Danny’ego Rubina z muzyką i tekstami piosenek Tima Minchina na deski Capitolu i zadaje pytanie: co to znaczy sześć tygodni zimy więcej? Spektakl nie daje prostych odpowiedzi. Ale podpowiada: kiedy wszystko się powtarza, a nic się nie zmienia, czasem trzeba zatrzymać się w miejscu. I spojrzeć naprawdę.
W rolach głównych zobaczymy Alberta Pyśka i Mirellę Burcewicz. Scenariusz przetłumaczył Marcin Wierzchowski, a teksty piosenek Rafał Dziwisz. Za dramaturgię odpowiada Maciej Bogdański, kierownictwo muzyczne obejmie Łukasz Bzowski. Choreografię przygotuje Piotr Stanek, kostiumy zaprojektuje Paula Grocholska, a scenografię Joanna Załęska.
Zdjęcie: Raylivez
Projekt plakatu: Katarzyna Kołdys
Realizatorzy
Scenariusz: Danny Rubin
Muzyka i teksty piosenek: Tim Minchin
Orkiestracje i aranżacje: Christopher Nightingale
Reżyseria i tłumaczenie: Marcin Wierzchowski
Tłumaczenie tekstów piosenek: Rafał Dziwisz
Dramaturg: Maciej Bogdański
Kierownictwo muzyczne: Łukasz Bzowski
Choreografia: Piotr Stanek
Scenografia: Joanna Załęska
Kostiumy: Paula Grocholska
Reżyseria świateł: Monika Stolarska
Reżyseria dźwięku: Jakub Krzysiek
Projekcje video: Mateusz Czuchnowski
Przygotowanie wokalne: Magdalena Śniadecka, Karina Reske-Chojnacka (akompaniator: Dominik Mąkosa/Michał Olejnik/Łukasz Bzowski)
Charakteryzacja: Magda Chabrowska-Oleksiak, Agnieszka Grodzka, Anna Sowa, Dorota Wojczuk
Inspicjenci i suflerzy: Wojciech Kupczyński, Małgorzata Szeptycka, Hubert Michalak,
Agata Jaszke
Asystent reżysera: Hubert Michalak
Asystentka choreografa: Olga Bury
Asystent reżyserki świateł: Emil Nowak
Staż asystencki: Marcin Binkiewicz
Wolontariat: Natalia Krauze, Julia Krauze, Nina Pachnowska
Obsada
Phil Connors: Albert Pyśk
Rita Hanson: Mirella Burcewicz
Larry Anderson/Psychiatra Farmakolog: Krzysztof Suszek
Ned Ryerson/Uzdrowiciel: Rafał Kozok
Nancy Taylor/Scjentolożka: Ewa Szlempo-Kruszyńska
Tina Lancaster: Katarzyna Pietruska
Nauczycielka pianina/Pielęgniarka: Justyna Woźniak
Buster McPherson/Stary Jenson: Bartosz Picher
Debbie Hobbs/Joelle/Naturopatka: Klaudia Waszak
Freddie Kleiser: Mateusz Kieraś
Gus Bednarski/DJ 1: Michał J. Bajor
Ralph Stein/DJ 2: Tomasz Leszczyński
Pan Przy Kości/Ksiądz: Mateusz Wróblewicz (gościnnie)
Doris Kleiser: Elżbieta Kłosińska
Szeryfka: Agnieszka Oryńska
Zastępca szeryfa: Bartosz Horbowski (Studium Musicalowe Capitol)
Lucy Ryerson: Zofia Banasik (gościnnie)
Jeff Wilson/Barman: Jacek Skoczeń
Alice Cleveland/Łowczyni Burz: Bożena Bukowska
Patrick Cleveland/Łowca Burz: Mateusz Brenner
w nagraniach filmowych udział wzięli oprócz obsady spektaklu:
Rafał Pietrzak, Rozalia Cedzidło, Marcin Binkiewicz oraz Marcin Wierzchowski
Orkiestra
Dyrygent, keyboard 1: Łukasz Bzowski
Keyboard 2: Michał Olejnik
Gitara basowa, kontrabas: Grzegorz Piasecki / Piotr Mazurek
Perkusja, percussion, metronom: Sebastian Skrzypek
Gitara akustyczna: Maciej Mazurek
Gitara elektryczna, gitara akustyczna: Michał Honisz
Sax alt, sax baryton, flet: Adam Bławicki
Sax tenor, klarnet basowy, klarnet: Robert Kamalski
Puzon, puzon basowy, euphonium: Marcin Wołowiec
Trąbka 1, trąbka piccolo, flugh: Dominik Gawroński
Trąbka 2, trąbka piccolo, flugh: Michał Podżus
Koncertmistrz, I skrzypce: Beata Wołczyk
Wiolonczela: Rafał Futyma / Emilia Danilecka / Maya Szafrańska-Olejniczak
Media o spektaklu
Dagmara Chojnacka, Radio RAM: „Marcin Wierzchowski dokonał scenicznego cudu. Zmienił miły, roztańczony, rozśpiewany, typowy musical w teatr, który dalej jest rozśpiewany i roztańczony, ale równocześnie jest też ważny. Naprawdę porusza.” Posłuchaj całej recenzji.
Magda Piekarska, Gazeta Wyborcza: „Scenografka Joanna Załęska i autorka kostiumów Paula Grocholska budują spójny wizualnie świat przedstawienia, miksując filmowe inspiracje kinem lat 90., nie tylko spod znaku Ramisa (Pan Przy Kości Mateusza Wróblewicza do Punxsutawney ewidentnie musiał przyjechać z Twin Peaks) z obrazami Edwarda Hoppera, tego niestrudzonego portrecisty samotności. Projekcje Mateusza Czuchnowskiego pozwalają przenikać ściany domów i pokoi hotelowych, odsłaniając na moment kulisy relacji łączących bohaterów.” Przeczytaj całą recenzję.
Wywiad Katarzyny Mikołajewskiej z reżyserem Marcinem Wierzchowskim dla Wyborczej Wrocław:
Prawdziwą motywacją do tego, żebym chciał zająć się historią Phila, było moje zaciekawienie pytaniami o to, jak długo ja tkwię w życiu w tym samym miejscu, ile lat musi minąć żebym ruszył dalej albo żebym coś zrozumiał, żeby playlista rzeczy, które powtarzam dzień po dniu, mogła się zmienić.
[Tu przeczytasz całość]
Rozmowa Tomasza Domagały z reżyserem Marcinem Wierzchowskim podczas 11. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Dialog – Wrocław:
Podjęliśmy ogromną pracę, patrząc na dwadzieścia osób w obsadzie, żeby każda z nich miała swój świat, swoją biografię, swoje doświadczenia. Zarówno Phil potrzebuje tego miasteczka jak i to miasteczko potrzebuje jego, aby wydostać się ze swoich Dni Świstaka.
[Tu obejrzysz całą rozmowę]
Zdjęcia
fot. Łukasz Giza
Plakat
