Odyseja

„Odyseja” to historia o mężczyźnie, który musi przebyć drogę bohatera, by ocalić własną duszę. I o kobiecie, która czuwa przy granicy życia i śmierci, pomiędzy realnością a snem, próbując wywołać go z otchłani. To opowieść o tym, że każdy powrót – czy z wojny, czy z kryzysu, czy z ciemności – jest tak naprawdę mozolnym, bolesnym odnajdowaniem własnej tożsamości.

Kto tam jest w środku?

W interpretacji „Odysei” Małgorzaty Warsickiej, podróż Odysa nie prowadzi przez morza i wyspy, lecz przez labirynt jego własnej pamięci. Owszem, jego wędrówka materializuje się na scenie: spotkania z potworami, uwodzicielkami, bogami i boginiami, czasem straszne, czasem zabawne – ale czy to opowieść o wydarzeniach czy jedynie symboliczne obrazy Odysowej psychiki, która mierzy się z gniewem, bezradnością i stratą?

Tę samą walkę toczy Penelopa, pielęgnująca ciało nierozpoznawalnego męża. Podobnie jak Grażyna Jagielska, żona wieloletniego korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego (autorka książki „Miłość z kamienia”), Penelopa, przez lata czekania, sama nie uczestnicząc w walkach, nabawiła się nerwicy i stresu pourazowego. Ta mityczna podróż jest też jej wędrówką – od choroby do wyzdrowienia, od śmierci z lęku tęsknoty do samostanowienia.

Muzyka Pawła Romańczuka prowadzi publiczność w głąb tego wewnętrznego pejzażu. Razem z nią wchodzimy w doświadczenie bohatera, w podróż, której stawką jest nie powrót do domu, lecz powrót do samego siebie.